Πολυοζώδης βρογχοκήλη: Τί είναι
Η βρογχοκήλη είναι ο διογκωμένος θυρεοειδής αδένας. Η διόγκωση αυτή μπορεί να είναι είτε απλή είναι να αποτελείται από πολλαπλούς όζους διάσπαρτους στον αδένα. Η πολυοζώδης βρογχοκήλη διακρίνεται σε τοξική, όπου ο θυρεοειδής αδένας παράγει επιπλέον θυροξίνη και προκαλεί υπερθυρεοειδισμό και σε μη τοξική όπου δεν υπάρχει η υπερέκκριση αυτή. Οι όζοι είναι μικροί σφαιρικοί σχηματισμοί που αναπτύσσονται μέσα στο θυρεοειδή αδένα και μπορεί να ποικίλλουν σε μέγεθος και αριθμό. Είναι συχνοί στο γενικό πληθυσμό και δεν είναι βέβαιο αν οφείλονται σε γενετικούς παράγοντες, ενώ στη μεγαλύτερη πλειοψηφία τους πρόκειται για καλοήθεις σχηματισμούς. Η έκθεση σε υπερβολική ακτινοβολία κατά την παιδική ηλικία αυξάνει τον κίνδυνο για εμφάνιση όζων θυρεοειδούς. Σε περιοχές της ανεπάρκειας ιωδίου οι όζοι συχνά αναπτύσσονται σε μεγάλο μέγεθος, αλλά η ίδια η ανεπάρκεια ιωδίου δεν προκαλεί θυρεοειδικούς όζους.
Πολυοζώδης βρογχοκήλη: Τί είναι ο Θυρεοειδής
Ο θυρεοειδής είναι ο μεγαλύτερος ενδοκρινής αδένας στο ανθρώπινο σώμα. Βρίσκεται στον λαιμό, μπροστά από την τραχεία και κάτω από τον λάρυγγα. Το βάρος του είναι 15 – 25 γραμμάρια και έχει σχήμα θυρεού, εξ’ ου και το όνομά του. Αποτελείται από τον αριστερό και το δεξί λοβό, αλλά και από κεντρικό τμήμα που τους ενώνει, σχηματισμός που του δίνει την όψη της πεταλούδας. Βασική του λειτουργία είναι η ρύθμιση της παραγωγής, χρήσης και αποθήκευσης της ενέργειας στο σώμα, δηλαδή τις διαδικασίες του μεταβολισμού. Αυτό το πετυχαίνει παράγοντας τις ορμόνες Τ3 και Τ4 που ρυθμίζουν τον μεταβολισμό του σώματος, ελέγχοντας το ρυθμό της καρδιάς, την αρτηριακή πίεση και τη θερμοκρασία του σώματος και ρυθμίζοντας τις μεταβολικές διεργασίες του οργανισμού. Η έκκριση των Τ3 και Τ4 ορμονών ρυθμίζεται την θυρεοειδοτρόπο ορμόνη (TSH), η οποία παράγεται στην υπόφυση του εγκεφάλου. Επιπρόσθετα ένας άλλος τύπος κυττάρων του θυρεοειδή παράγουν την καλσιτονίνη, μια ορμόνη που παίζει ρόλο στον μεταβολισμό του ασβεστίου στον οργανισμό.
Πολυοζώδης βρογχοκήλη: Συμπτώματα
Οι περισσότερες πολυοζώδεις βρογχοκήλες δεν προκαλούν συμπτώματα και ανακαλύπτονται τυχαία. Στις περιπτώσεις τοξικής πολυοζώδους βρογχοκήλης οι ασθενείς εμφανίζουν συμπτώματα υπερθυρεοειδισμού. Ανεξαρτήτως αν είναι τοξική ή μη τοξική, αν η βρογχοκήλη είναι αρκετά μεγάλη μπορεί να εμφανίσουν πιεστικά φαινόμενα στον λαιμό όπως δυσκολία στην ανάσα, δυσκολία στην κατάποση τροφής και αίσθημα πνιγμού στον λαιμό. Αυτά εμφανίζονται ειδικά όταν η βρογχοκήλη μεγαλώνει προς τα κάτω στον θώρακα.
Πολυοζώδης βρογχοκήλη: Διάγνωση
Η πολυοζώδης βρογχοκήλη συνήθως ανακαλύπτεται κατά τη διάρκεια απεικονιστικών εξετάσεων, όπως η αξονική ή η μαγνητική τομογραφία ή σε υπερηχογραφήματα που γίνονται για άλλους λόγους. Εκτός από τον υπέρηχο του θυρεοειδούς πρέπει πάντα να γίνεται έλεγχος της θυρεοειδικής λειτουργίας με την μέτρηση των θυρεοειδικών ορμονών. Ανάλογα με τα αποτελέσματα ο ιατρός θα κρίνει αν χρειάζονται και άλλες εξετάσεις. Η διερεύνηση των όζων περιλαμβάνει φυσική εξέταση, ανασκόπηση του ιατρικού ιστορικού, εξέταση αίματος, έλεγχος TSH,Τ3 και Τ4, υπερηχογράφημα θυρεοειδούς και εκτίμηση του μεγέθους.
Πολυοζώδης βρογχοκήλη: Θεραπεία
Η ολική θυρεοειδεκτομή είναι μια επέμβαση που επιλέγεται από τον ιατρό όχι μόνο για κακοήθεια αλλά και ως αντιμετώπιση για το σύνολο των παθήσεων του θυρεοειδούς. Η απόφαση για την αφαίρεση του αδένα γίνεται αφού λαμβάνονται υπόψη η κλινική κατάσταση του ασθενούς, η τοξικότητα των όζων και η επιθυμία του ασθενή. Η αναγνώριση των κάτω λαρυγγικών νευρών είναι απαραίτητη για την ολοκλήρωση της ολικής θυρεοειδεκτομής, συνεπώς σε περιπτώσεις πολυοζώδους βρογχοκήλης μπορεί να δημιουργηθεί δυσκολία στην αναγνώρισή τους. Με τη σύγχρονη τεχνολογία να παίρνει τη σκυτάλη, πια υπάρχουν εργαλεία κατάλληλα γι’ αυτή τη δουλειά, όπως το ψαλίδι υπερήχων. Η επέμβαση της ολικής εκτομής θα πρέπει να εκτελείται από έμπειρο χειρουργό με άριστη γνώση της ανατομίας του τραχήλου.
Η αρχική θεραπευτική αντιμετώπιση της πάθησης είναι φαρμακευτική, με θυροξίνη σε μεταβαλλόμενες δόσεις, που όμως σε ορισμένες περιπτώσεις δεν είναι εντελώς αποτελεσματική με την πάροδο του χρόνου. Τα τελευταία 20 χρόνια εφαρμόζεται η σχεδόν ολική ή η ολική θυρεοειδεκτομή. Αυτή η μέθοδος αφαίρεσης και η θεραπεία υποκατάστασης με θυροξίνη, αποκλείουν την υποτροπή της νόσου και τις επιπλοκές. Η θυρεοειδεκτομή γίνεται με μια μικρή τομή στον λαιμό. Όταν αποκαλυφθεί ο αδένας αναγνωρίζονται προσεκτικά οι φλέβες και αρτηρίες του οι οποίες απολινώνονται. Κατόπιν αφαιρείται ο αδένας από την τραχεία, ελέγχεται η αιμόσταση και το τραύμα συρράπτεται κατά στρώματα. Για να επιτευχθεί το καλαίσθητο οπτικό αποτέλεσμα το δέρμα κλείνει με ενδοδερμική ραφή. Οι περισσότεροι ασθενείς που υποβάλλονται στην επέμβαση αυτή παραμένουν στο νοσοκομείο για 24 ώρες και παίρνουν εξιτήριο το επόμενο πρωί μετά από μέτρηση του ασβεστίου. Η επιστροφή στις καθημερινές συνήθειες γίνεται από την πρώτη κιόλας μετεγχειρητική ημέρα, όμως τα αθλήματα και η άρση βάρους θα πρέπει να αποφεύγονται για ένα διάστημα τουλάχιστον 10 ημερών.
Πολυοζώδης βρογχοκήλη: Συνοψίζοντας
Όταν ο θυρεοειδής αυξηθεί σε μέγεθος σημαντικά περισσότερο από το κανονικό, λέμε ότι πάσχει από βρογχοκήλη. Στην απλή βρογχοκήλη ο θυρεοειδής εξακολουθεί να λειτουργεί φυσιολογικά. Αν εκτός από τη διόγκωση, συνυπάρχουν και όζοι τότε η βρογχοκήλη χαρακτηρίζεται οζώδης. Οι όζοι είναι μικροί (συνήθως καλοήθεις) όγκοι του θυρεοειδή και το ακριβές αίτιο εμφάνισής τους δεν είναι γνωστό. Οι όζοι αυτοί σε ένα ποσοστό 3% με 8% μπορεί να αποτελούν σημείο κακοήθειας. Τη φύση των όζων την προσδιορίζουμε αρχικά με απεικόνιση με υπέρηχους και αργότερα με ακρίβεια κάνοντας μια παρακέντηση. Τις περισσότερες φορές οι όζοι δεν επηρεάζουν τη λειτουργία του θυρεοειδούς και άρα δεν παρουσιάζουν συμπτώματα, όμως ένα μικρό ποσοστό όζων είναι λειτουργικό, παράγοντας ορμόνες, κάτι που μπορεί να οδηγήσει σε υπερθυρεοειδισμό. Η ολική θυρεοειδεκτομή και η θεραπεία υποκατάστασης με θυροξίνη αποτελούν την αποτελεσματικότερη μέθοδο θεραπείας της πάθησης. Η σύγχρονες τεχνικές και τα εργαλεία, αλλά και η εμπειρία του χειρουργού παίζουν βασικό ρόλο στην επιτυχημένη εκτομή του αδένα. Τέλος η επιστροφή στις καθημερινές συνήθειες γίνεται από την πρώτη κιόλας μετεγχειρητική ημέρα και το αποτέλεσμα είναι καλαίσθητο, χωρίς μεγάλες εμφανείς τομές.
