Υπερπλασία παραθυρεοειδούς: Παραθυρεοειδείς Αδένες
Οι παραθυρεοειδείς είναι μικροί αδένες που βρίσκονται πίσω από τον θυρεοειδή. Συνήθως είναι 4 αλλά μπορεί και να διαφέρει ο αριθμός τους και είναι υπεύθυνοι για την παραγωγή της παραθυρεοειδούς ορμόνης που ρυθμίζει τα επίπεδα ασβεστίου στο αίμα. Το ασβέστιο εκτός από συστατικό των οστών, παίζει σημαντικό ρόλο και σε άλλες λειτουργίες του οργανισμού. Όταν τα επίπεδα ασβεστίου στο αίμα είναι χαμηλά τότε οι παραθυρεοειδείς εκκρίνουν επιπλέον παραθυρεοειδή ορμόνη.
Υπερπλασία παραθυρεοειδούς: Πρωτοπαθής Υπερπαραθυρεοειδισμός
Τα προβλήματα προκύπτουν όταν οι παραθυρεοειδείς αδένες υπερλειτουργούν και δεν αντιδρούν με το συνηθισμένο τρόπο στα ερεθίσματα του ασβεστίου, αρχίζοντας να παράγουν μεγαλύτερη ποσότητα ορμόνης από το φυσιολογικό όριο. Αιτία αυτού μπορεί να είναι η υπερπλασία τους, ένα αδένωμα ή ένα καρκίνωμα των αδένων. Έτσι ο ασθενής μπορεί να εμφανίσει πόνους στα οστά και κατάγματα από τη συνεχή εκταμίευση ασβεστίου, κολικό των νεφρών, νεφρολιθίαση ή νευρωσικές και ψυχωσικές διαταραχές. Όσο ασβέστιο δεν αποβάλλεται με τα ούρα, συσσωρεύεται στο αίμα και σε μεγάλες συγκεντρώσεις μπορεί να γίνει τοξικό ή και επικίνδυνο, προκαλώντας δυσκοιλιότητα, δυσκολία συγκέντρωσης της σκέψης, διαταραχές στη μνήμη, κόπωση, ανωμαλίες στον καρδιακό ρυθμό και αίσθημα παλμών, υπερέκκριση οξέος από το στομάχι που μπορεί να προκαλέσει έλκος στο στομάχι, ψυχιατρικές ανωμαλίες, καθώς και κοιλιακό άλγος, ναυτία ή εμετό, ιδίως αν υπάρχει ταχεία άνοδος της συγκέντρωσης ασβεστίου.
Τέλος, τα νεφρά υφίστανται σημαντική ζημιά με αποτέλεσμα συχνά να υπάρχει πολυουρία και νεφρική ανεπάρκεια. Ο πρωτοπαθής υπερπαραθυρεοειδισμός αποτελεί τη συχνότερη αιτία υπερσυγκέντρωσης ασβεστίου στο αίμα, στον γενικό πληθυσμό και αφορά συνήθως γυναίκες άνω των 45 ετών.
Υπερπλασία παραθυρεοειδούς: Αντιμετώπιση
Η υπερπλασία παραθυρεοειδούς είναι μια σοβαρή ασθένεια που αν αφεθεί να εξελιχθεί με βάση τη φυσική πορεία της νόσου, μπορεί να προκαλέσει σημαντικές και ανεπανόρθωτες βλάβες σε πολλά όργανα, όπως τα νεφρά και στον σκελετό. Η αντιμετώπισή του περιλαμβάνει χειρουργική και φαρμακευτική θεραπεία. Φαρμακευτικά υπάρχει η δυνατότητα ρύθμισης των επιπέδων του ασβεστίου μέχρι ενός σημείου, ενώ σε ήπιες μορφές μπορεί το ασβέστιο να γίνει τελείως φυσιολογικό. Με αυτή τη θεραπεία δεν αποτρέπονται οι βλάβες στα νεφρά ή η οστεοπόρωση, αλλά μπορούν να ελαττωθούν τα συμπτώματα των ασθενών.
Η χειρουργική θεραπεία περιλαμβάνει αρχικά την επισκόπηση του τραχήλου με υπέρηχο και σπινθηρογράφημα παραθυρεοειδών, προκειμένου να εντοπιστεί ο προβληματικός παραθυρεοειδής αδένας και να καθοδηγηθεί καλύτερα ο χειρουργός. Οι πιθανότητες επιτυχίας του χειρουργείου και η αποφυγή των επιπλοκών, εξαρτώνται από τον επιτυχή εντοπισμό του αδενώματος ή του υπερπλαστικού αδένα προεγχειρητικά. Μετεγχειρητικά, το χειρουργείο των παραθυρεοειδών αδένων δεν οδηγεί σε χρόνια προβλήματα και οι ασθενείς δε χρειάζονται άλλη θεραπεία, εκτός κι αν έχουν ήδη εγκατεστημένη οστεοπόρωση, οπότε συνεχίζουν την αγωγή για αυτή την ασθένεια.
